Πρωτομαγιά του 68! Μπορεί στην Γαλλία να έβραζε ο τόπος,όμως ο αχός της εξέγερσης δεν είχε φτάσει στον μικρόκοσμο του μικρού μας χωριού η τουλάχιστον δεν είχε ανταριάσει την κοινωνική μας κυψέλη. Μερικοί ακόμα αναγάλλιαζαν στην σκέψη ότι είχαν γλυτώσει το υπόλοιπο του δανείου τους στην Αγροτική, που έντεχνα τους είχε προσφέρει η χούντα.Αρκετά περισσότεροι ανησυχούσαν και αναρωτιώταν ''που πάμε'' όταν το μισό χωριό κατέδιδε το άλλο μισό στους χωροφύλακες. Όμως για μας τα πιτσιρίκια το γεγονός ήταν εδώ και μέρες η υπόσχεση του δασκάλου οτι την Πρωτομαγιά θα πηγαίναμε εκδρομή στο ποτάμι.Οι οδηγίες ήταν σαφείς,θα πηγαίναμε συντεταγμένα και φρόνιμα όπως άρμοζε!Μία οδηγία που ξέραμε καλά και εμείς αλλά πολύ περισσότερο ο δάσκαλος ότι δεν επρόκειτο να τηρηθεί.
Κείνο το πρωί ο ήλιος μόλις είχε σκάσει μύτη,όπως τόχε συνήθειο του και οι πρώτες του αχτίνες χαιδεύανε τις στέγες των σπιτιών.Το προαύλιο θύμιζε πολύβουο μελίσσι με τα παιδιά να τρέχουν πάνω -κάτω,να φωνάζουν ,να σπρώχνονται,να αλληλοπειράζονται εκμεταλευόμενα την μη έγκαιρη προσέλευση του δασκάλου. Το κουδούνι που ταλαντευόταν στα χέρια του δασκάλου που μόλις είχε φθάσει τα συνέφερε απο το ντελίριο κίνησης και φωνών.Με μία ομοιόμορφη κραύγη μαζεύτηκαν μπροστά στο δάσκαλο τόσο υπάκουα που αναρωτιώσουν αν ήταν τα ίδια πρόσωπα με πρίν.Η εμφάνιση του δασκάλου δικαιολογούσε απόλυτα την αργοπορία του.Φρεσκοξυρισμένος και χτενισμένος με επιμέλεια,με το άσπρο του πουκάμισο και το σκούρο παντελόνι καλοσιδερωμένα νόμιζες οτι έκανε λάθος την μέρα και θα πήγαινε να επισκεφθεί τον επιθεωρητή.Αυτό που έβαλε τα πράγματα στην θέση τους ήταν το ψάθινο καπέλλο που κρατούσε στο αριστερό του χέρι,προφανώς προβλέποντας οτι αργότερα ο ήλιος θα είχε άγριες διαθέσεις!
Ξεκινήσαμε συντεταγμένα,μπροστά ο δάσκαλος και πίσω του τα κορίτσια.Εμείς κλείναμε την πομπή όχι γιατί θέλαμε να δώσουμε κάποια προτεραιότητα στα κορίτσια λόγω λεπτότητας αλλά μας βόλευε να κάνουμε την συνηθισμένη μας φασαρία!Προσπεράσαμε το ''στάδιο'',την χιλιομετρική κολόνα με το νούμερο 27,που μας θύμιζε πόσο μακρυά βρισκόμαστε απο την Χώρα.Eνθύμιο της Αγγλικής κυριαρχίας έπαιζε τον ρόλο του ορίου της βραδυνής βόλτας,όταν με τον παιδιάστικο και λίγο άτεχνο τρόπο μας προσπαθούσαμε να βιώσουμε τα πρώτα μας φλέρτ!
Γύρω μας η φύση οργίαζε σε ενα καμβά χρωμάτων και αρωμάτων που το καθένα προσπαθούσε να ξεπεράσει το άλλο.Το πράσινο της φυλλωσιάς διακόπτοταν από μωβ,κίτρινες,κοκκινες και ρόζ πινελιές,ενώ τα αρώματα διαδεχόταν το ένα το άλλο καθώς προχωρούσαμε.Ο βόμβος των μελισσών που ερωτοτροπούσαν με τα λουλούδια συνέθετε ένα σκηνικό που μ' έκανε να σκεφτώ πως κάπως έτσι πρέπει να ήταν ο παράδεισος! Η ξαφνική εμφάνιση μιάς δεντρογαλιάς που περνούσε ατάραχη κάθετα τον δρόμο έκανε τα κορίτσια να κρεμαστούν έντρομα από τα πατζάκια του δασκάλου,ενώ για μένα ήταν η επιβεβαίωση της προηγούμενης σκέψης μου.Νά και ο όφις!Το μόνο που έμενε ήταν να πεταχτούν πίσω από τα φυλλώματα οι δύο αμαρτήσαντες.
Από αυτές μου τις σκέψεις με έβγαλε η επιβλητική φιγούρα του μοναστηριού του Αη Νικόλα των Αρλιώτη,που φάνηκε ξαφνικά μπροστά μας σαν νάθελε να μας κόψει τον δρόμο.Κοντά 400 χρόνια στεκότανε εκεί,περιμένοντας κάθε χρονιά να υποδεχθεί την εικόνα της λειτανείας του Θωμά.Άπειροι άνθρωποι είχαν διαβεί το τοξωτό κατώφλι του περίβολού του για να το επισκεφτούν.Καθώς στρίβαμε την γωνία μου φάνηκε πως μιά καλόγρια βγήκε στο ξώθυρο να μας χαιρετήσει.Σταματήσαμε για μιά στιγμή στην πηγή που ανάβλυζε κάτω από τα θεμέλια του περίβολου,μήπως και δούμε τα χέλια που λέγανε ότι υπήρχαν εκεί,αλλά δεν είμαστε τυχεροί.Δυό στροφές παρακάτω αντικρύσαμε τον μύλο και σαν να δόθηκε ένα υπόγειο σύνθημα,ορμήσαμε αλαλλάζοντας προς το ποτάμι.Οι αυστηρές φωνές του δασκάλου αποδείχτηκαν πολύ λίγες για να μας σταματήσουν.Γρήγορα και ο ίδιος κατάλαβε ότι φώναζε για την τιμή των όπλων!
Ο αιφνιδιασμός των βατράχων ήταν τέλειος.Παράτησαν έντρομοι το πάλκο τους και λούφαξαν μέσα στα βούρλα και τις πλατομαντήλες ,κάτι τεράστια πλατύφυλλα.Χωρίς να χάσουμε καιρό τσαλαβουτήσαμε με τα κοντοβράκια μας σ'ένα κομμάτι του ποταμιού που ήταν ρηχό με ψιλή άμμο.Μερικές ταλαιπωρημένες μπάλλες έκαναν την εμφάνισή τους και αρχισε ένα άναρχο βόλευ,που συχνά κατέληγε σε αψιμαχίες με τα κορίτσια γιατί τους κλέβαμε ζωτικό χώρο. Το ποτάμι ανεχόταν καρτερικά αυτήν την περίεργη κατάληψη που μοναδικό της αίτημα ήταν να ...ξεδώσουμε! Ο δάσκαλος εν τω μεταξύ είχε διαλέξει μία πλατιά πέτρα μπροστά στον μύλο και από κει ήλεγχε την κατάσταση. Μετά από ώρες ξέφρενου παιγνιδιού και όταν τα στομάχια άρχισαν να γουργουρίζουν έδωσε το σύνθημα της επιστροφής.Τώρα ο στόχος ήταν η γρήγορη επιστροφή για να πέσουμε με τα μούτρα στο περιεχόμενο που είχε του καθενός το τσουκάλι!
Για την ιστορία από αριστερά προς τα δεξιά είναι,ο Δημητρης Βασιλάκης(Θεμιστοκλή),ο Γιαννης Κρασακης(Κοκόλης),ο Γιαννης Βαγιωνίτης(Καπαντρία),ο Αλέκος Βασιλάκης(Ντίτση)και ο υποφαινόμενος!
