Η ζαργάνα είναι ψάρι του αφρού.Θα μπορούσε κανείς με λίγη φαντασία να την παρομοιάσει με μινιατούρα του ξιφία.Ο φιδίσιος κορμός,της προσφέρει ταχύτητα και ευελιξία.Κάποιοι λένε ότι η βασιλική ζαργάνα φθάνει τα 110 χιλ την ώρα.Για κάποιους άλλους σημασία έχει το γευστικό αποτέλεσμα στο πιάτο. Δεν είναι τυχαίο πάντως ότι οι άνδρες,κυρίως των λαϊκών στρωμάτων,την δεκαετία του 50 και του 60 προσφωνούσαν τις γυναίκες που ήθελαν να σαγηνεύσουν ως ζαργάνες!Το ''ζαργάνα μου'' λοιπόν ήθελε να τονίσει την ομορφιά στην κίνηση και την ευλυγισία,ανεξάρτητα αν ίσχυε πάντα,η ήταν μία υπερβολή ενταγμένη στο παιγνίδι της κατάκτησης.
Η δική μας η ''ζαργάνα'' ήταν ένα βενζινοκίνητο καΐκι που φαντάζομαι έκανε ότι κάνουν όλα τα καθώς πρέπει καίκια.Άπλωνε τα δίχτυα του και έφερνε ψαριές.Όμως είχε και μία δεύτερη ιδιότητα.Αυτήν της μεταφοράς ψυχών!Αλλά ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή!
Κάπου εκεί στα 1815 ανέλαβε τις τύχες της Κέρκυρας η αγγλική Αρμοστεία.Οι Άγγλοι είχαν μίαν έφεση στην κατασκευή κτηρίων.Δεν έχουμε παράπονο μας άφησαν αρκετά.Βέβαια δεν τα έκτιζαν για το καλό των χαμηλών τάξεων,παρά μόνο γι αυτούς και τους συνοδοιπόρους τους.Όμως για να μην είμαστε τελείως άδικοι απέναντι τους πρέπει να ομολογήσουμε ότι έχτισαν και ένα κτήριο που αφορούσε τους πολλούς.Αυτό συνέβει το 1836!Είναι ένα κτήριο για το οποίο έχει χυθεί πολύ μελάνι και είναι οι φυλακές Κέρκυρας. 
Σκοπός μιας φυλακής είναι τιμωρεί τους παραβάτες του νόμου και μετά από εύλογο διάστημα να τους αποδίδει ξανά στην κοινωνία καλύτερους .Κάτι τέτοιο πρέπει να γράφανε τα εγχειρίδια.Όμως απ' όσο γνωρίζω μέχρι σήμερα έχουν αποτύχει σε μεγάλο βαθμό σ'αυτήν τους την αποστολή.Απλά γιατί ο σκοπός ήταν άλλος.Σκοπός ήταν να τιμωρούν κυρίως όσους σήκωναν κεφάλι που δεν ήταν άλλοι από τους πεινασμένους και καταπιεσμένους χωρικούς και την φτωχολογιά της πόλης.Έτσι πέρναγαν τα χρόνια,οι κρατούμενοι άλλαζαν, μα το γρανάζι ίδιο και απαράλλακτο.
Το κτήριο δεν μπορούμε να πούμε,ήταν καλοφτιαγμένο για τον σκοπό του.Στο σχήμα έμοιαζε με τροχό,με κυκλικό εξωτερικό τοίχο και στο κέντρο το επίσης στρογγυλό διοικητήριο,το ''κουλούρι'' όπως το έλεγαν οι κρατούμενοι.Από το ''κουλούρι'' ξεκίναγαν οι ακτίνες(πτέρυγες) με αρίθμηση από το Α μέχρι το Κ.Τα κελιά δεν ήταν φτιαγμένα με καμία ιδιαίτερη φαντασία.Ένας χώρος 2,5 επί 1,5 με έναν μακρόστενο θολωτό φεγγίτη και το κλασσικό παραθυράκι της πόρτας συμπλήρωνε την διακόσμηση.Εκεί οι κρατούμενοι είχαν τον χρόνο να σκεφτούν το παρελθόν,να βιώσουν το παρόν και να φανταστούν το μέλλον τους.Αυτό αφορούσε εκείνην την κατηγορία των φυλακισμένων που τους όριζε η ονομασία ποινικοί.Υπήρχε όμως και μία κατηγορία κρατουμένων που το αδίκημα τους είχε να κάνει κυρίως με τις ιδέες τους.
Το κακό μ'αυτούς ήταν ότι είχαν μία πρωτο-χριστιανική προσήλωση σε αυτό που πίστευαν.Γρήγορα οι κρατούντες κατάλαβαν ότι δεν έφθαναν οι φοβέρες για να ''κάτσουν στ'αυγά τους''.Έτσι ξεκίνησαν με τα νομοθετήματα και ο πρώτος που ανέλαβε να διαφυλάξει την τάξην ήταν ο Βενιζέλος με το ιδιώνυμο το 1929.Ακολούθησε ο Μεταξάς με τον375/1936 και συνέχισε ο Σοφούλης με τον 509/1947. Μεσούντος του εμφυλίου,όταν όλη η Ευρώπη ξανακτιζόταν εδώ γεμίζανε οι ρεματιές με ματωμένα νεανικά κορμιά ένθεν και ένθεν.Τα ξερονήσια και οι φυλακές γεμάτα ανθρώπους που κανονικά έπρεπε να βρίσκονται στα χωράφια τους και κοντά στους γέρους γονείς τους.Όμως το παγκόσμιο παιγνίδι που παιζόταν τους υπερέβαινε!
Εδώ στην Κέρκυρα είχε αρκετούς κρατούμενους που η τύχη τους ήταν περίπου προδιαγεγραμμένη.Ένα έκτακτο στρατοδικείο που με συνοπτικές διαδικασίες αποφάσιζε.Πολλές φορές οι κρατούμενοι με αυτοσχέδια χωνιά ενημέρωναν τους Κερκυραίους για τις εκτελέσεις και η παρέμβαση της κερκυραϊκής κοινωνίας είχε αναβάλει η και ματαιώσει εκτελέσεις. Εκείνο το απόγευμα ακούστηκε ''είμαι ο Λευτέρης Τζανετής από την Καισαριανή και αύριο μαζί με άλλους με πάνε για εκτέλεση''.Ύστερα από λίγο θα πήγαιναν στην απομόνωση-στον αράπη- με μόνη συντροφιά ένα μολύβι και ένα χαρτί για τα τελευταία λόγια.Πριν χωριστούν από τους υπόλοιπους όλοι μαζί τραγουδούσαν το στιχάκι που είχε σκαρώσει κάποιος κρατούμενος ''Δεν φεύγω για την ξενιτειά,παράδες ν'αποκτήσω θα πάω στο Λαζαρέτο με το αίμα μου το δέντρο να ποτίσω'' 
