ΤΟ ΛΟΥΤΡΟΥΒΙΟ

   Το κτήριο ήταν χαρακτηριστικό πέτρινο με αρκετά χρόνια στην πλάτη του.Ο χρόνος είχε αρχίσει να το σκάβει αδηφάγα σαν ν'άθελε να υπογραμμίσει ότι τίποτε δεν μένει αιώνιο.Κάποτε διέθετε δίριχτη στέγη που κάποια στιγμή αισθάνθηκε το πεισματάρικο βάρος των χρόνων της και αφέθηκε να καταρρεύσει.Ένας εσωτερικός πέτρινος τοίχος υψώνονταν στο σημείο του καβαλάρη με ενσωματωμένη σκατζιά  στα σωθικά του που προφανώς χώρισε σε απροσδιόριστο χρόνο  τον αρχικά ενιαίο χώρο.

                              Η οικογένεια χρησιμοποιούσε τον όρο ''λουτρουβιό'' για τον συγκεκριμένο χώρο.Εγώ τον γνώρισα ως σταύλο.Χωρισμένο με τάβλες πάλευε να εξυπηρετήσει τις χωροταξικές ανάγκες ενός γαϊδάρου που μου διαφεύγει το όνομα του καθώς τα ζωντανά μας ήταν ''βαπτισμένα''.Τον υπόλοιπο χώρο μοιραζόταν τρία πρόβατα και η γίδα μας η Λιλή.Ένα αυτοσχέδιο πατάρι από σκόρτσα χρησίμευε για αποθήκευση του σανού.Δίπλα στην πόρτα,ακουμπισμένα στον τοίχο,ανάκατα γεωργικά εργαλεία.

  Αργότερα,όταν τα ζώα μετακόμισαν σε καλλίτερο προάστιο,άρχισε μία διαδικασία ξηλώματος των κατασκευών αφού πια δεν είχαν κάτι να προσφέρουν.Ακολούθησε το πιο δύσκολο κομμάτι αυτό της μεταφοράς της κοπριάς,που αύξησε τις λιποθυμικές τάσεις με την έντονη μυρωδιά της,αλλά μας ξεχρέωσε με το παραπάνω όταν έφτασε η ώρα της συγκομιδής των ζαρζαβατικών.Κάπου στην άκρη του χωμάτινου δαπέδου ένας χώρος στρωμένος με λευκή ποταμίσια πέτρα απασχόλησε για λίγο την σκέψη μου προσπαθώντας να καταλάβω την χρησιμότητα του.Δίπλα προεξείχε η μακρόστενη καμπούρα ενός ξύλου που τότε πίστεψα ότι ήταν κατάλοιπο του παχνιού των ζώων.

     Είχε περάσει κοντά μία δεκαετία από τότε που αποφασίστηκε η ενσωμάτωση της Κέρκυρας αντάμα με τα υπόλοιπα νησιά στον κορμό της υπόλοιπης Ελλάδας.Οι χωρικοί προσπαθούσαν καθένας με τον τρόπο του να βρει την θέση του στο νέο τοπίο.Τα τέσσερα εναπομείναντα παιδιά του Δήμου Κωστελέτου προσπαθούσαν όπως όλοι.Ο Παναγιώτης(Γιάχος) ήταν ο μεγαλύτερος και ακολουθούσε ο Σπύρος (Τσικιντρής) ο Θωμάς (Μπόνης) και ο μικρότερος ο Φιλιππής (Νταβάς).                            

      Φαίνεται ότι τα αδέλφια έστησαν ένα λουτρουβιό που εξυπηρετούσε τις ανάγκες της οικογένειας αφού είχαν αρκετή κτηματική περιουσία.Δεν είναι τυχαίο ότι ο παππούς τους ο Αθανάσης αναφέρεται στα τεκμήρια ως μισέρ παρόλο που ο τίτλος είχε ξεφτίσει την εποχή που έζησε.Το λουτρουβιό πιθανόν ήταν μονολίθαρο που το γύριζε ένα άλογο.Δεν υπάρχουν θύμησες για συμμετοχή του Παναγιώτη στην οικογενειακή επιχείρηση.Σίγουρα οι υπόλοιποι συμμετείχαν αφού κυκλοφορούσε μία φήμη διένεξης μεταξύ τους που κατάληξε στο σπάσιμο του ποδιού του αλόγου που ήταν βασικό εργαλείο της δουλειάς.Η αποχώρηση από την συντροφιά του Θωμά ίσως εξηγεί κάποια πράγματα.

  Ο Σπύρος ο Τσικιντρής συχνά -πυκνά πέρναγε από την Κάτω Ρούγα,την γειτονιά που κυριαρχούσαν οι Κρασάκηδες,αν και τα τελευταία χρόνια είχαν εισχωρήσει οι Κεφαλωνίτηδες και οι Στραβοράβδηδες σαν σώγαμπροι.Πήγαινε στα χτήματα της οικογένειας πότε στα Ρόγγια και στις Ράχες,πότε στο Ρικίνι. Αυτή η διαδρομή του έφερνε θύμησες τότε που τον πιάσανε οι χωροφυλάκοι μετά από προδοσιά και τον πηγαίνανε στους Καρσάδες για τα περαιτέρω. Ήταν η εποχή που απαγορευότανε το φύτεμα του ταμπάκου,αλλά ήταν κοινό μυστικό ότι όλοι σχεδόν οι χωρικοί φύτευαν κυρίως για προσωπική χρήση αλλά καμιά φορά για υποτυπώδες μικροεμπόριο.Κάπου εκεί κοντά στην Παντάνασσα τους ξέφυγε γιατί είχε ψηλό και δυνατό κορμί.Τώρα όλα αυτά ήταν περασμένα ξεχασμένα,άλλο πράγμα τραβούσε την προσοχή του

   Εδώ και καιρό δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του απο μία λυγερόκορμη καρυδιά εκεί κάτω στο Σώχωρο.Την κοίταζε και την ξανακοίταζε.Ητανε μεσα στον κήπο του Γιάννη του Στραβοράβδη και σκεφτότανε αν θα του την έδινε.Ήτανε ότι πρέπει για να φτιάξει βίδες για το πιεστήριο και το τόρκολο.Την άλλη μέρα του μήνυσε πως τόνε θέλει και η συνάντηση κλείστηκε για το βράδυ.Ο Σπύρος είχε μεγάλη αγωνία που ίδια της θυμότανε τότε που πήγε να χαλέψει για γυναίκα του την Κατερίνα.Τελικά η συμφωνία έκλεισε πιο εύκολα απ'ότι περίμενε και σ'αυτό ίσως έπαιξαν ρόλο οι δύο κούπες μπρούσκο που κατεβάσανε.Στο τέλος ο Γιάννης τούπε ότι καλλίτερα που έγινε έτσι γιατί έτσι κι αλλιώς έκανε κάκοψα καρύδια.

   Το συμβόλαιο θα το έφτιαχνε ο νοδάρος του χωριού ο Αναστάσης Βασιλάκης που είχε το κάγκελο του στην πλατεία του χωριού στο φόρο.Ευτυχώς δηλαδή γιατί κάποιες μέρες χρησιμοποιούσε το δεύτερο πάτωμα του αρχοντικού του Λάσκαρη στους Αηδούλους.Ο Κωστελέτος έπρεπε μέσα στα επόμενα δύο χρόνια να την έχει κόψει,αλλά στο μεσοδιάστημα ο Στραβοράβδης έπρεπε να την προσέχει σαν τα μάτια του διαφορετικά θα πλήρωνε ρήτρα 12 τάληρα.Αν τυχόν ξεραινόταν από φυσικά αίτια δεν θα πληρωνόταν.Οταν θα την έκοβαν τα λιανόξυλα θα τα έπαιρνε ο Γιάννης και τον κορμό ο Σπύρος.

  Το λουτρουβιό έχανε κάπου κάπου και από μία πέτρα σαν τα παιδιά που αφήνουν το πατρικό όταν η ανάγκη τα σπρώχνει.Θυμήθηκα την καμπούρα του ξύλου και βάλθηκα να το ανασκάψω.Ολόκληρος κορμός βρισκόταν εκεί και περίμενε υπομονετικά 130 χρόνια κάποιον να τον ανακαλύψει.Φαντάζομαι ότι πρέπει να ήταν ο κεντρικός άξονας που συγκρατούσε τα λιθάρια και από την τρύπα στην μέση περνούσε το ξύλο που έζευαν το άλογο.Το ξύλο μάλλον έμοιαζε για κυπαρίσσι χωρίς να είμαι σίγουρος,οπότε η συνάντηση με την καρυδιά μάλλον δεν θα γίνει ποτέ!!